Las que dançavan dins la lutz

Ce que dit l'éditeur

«Una sentida, doça mas indefugibla, lo destressonèt. Li semblava qu'èra pas sol. E pasmens lo silenci èra coma una cistèrna sens bolièiras. Abans de dobrir los uòlhs reveguèt en pensada l'ostau qu'aviá visitat antan, e qu'èra benlèu aqueste, lo membre crotat amb la lònga taula de fusta, las joventas miraclosament polidas que cantavan sas estranhas e pertocantas cançons. Realitat o sòmi ? Pasmens aquel sovenir èra escrincelat dins son èime amb una precision espectaclosa. Revesiá aqueles uòlhs, grands lacs d'aiga montanhòla ont tota pensada s'anava negar.

De qu'anava veire en dobriguent los uòlhs ? Èra estranhament suau e destibat. Una serenitat immensa lo subrondava. E pasmens sabiá qu'aquel instant que viviá èra lo mai important benlèu de tota sa vida. N'assaborava lo sulhet en trigant encara abans de dobrir los uòlhs. Sentissiá una entrelusor que li atraversava las parpèlas. Deviá èstre la primauba. Una mena de frescor imoissa o anonciava. Lo silenci s'èra encara aprigondit. Preniá una tonalitat un pauc aiganhosa.»